ΤΗ ΚΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Καλλινίκου, καί τής Αγίας Μάρτυρος Θεοδότης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά προσόμοια αμφοτέρων.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Μάρτυς Θεόφρον Καλλίνικε, υπέρ τό ζήν τό θανείν, ευσεβώς προελόμενος, τού Χριστού τόν θάνατον, αληθώς εξεικόνισας, αθανασίας όθεν επέτυχες, καί ανεσπέρου μακαριότητος, ένθα τά τάγματα, τών Αγγέλων πέφυκε, καί αθλητών, πάντων αγαλλόμενος, σκηνώσας ένδοξε.

Μάρτυς παμμάκαρ Καλλίνικε, πρός αοράτους εχθροός, τόν αόρατον Κύριον, συμμαχίαν άμαχον, κεκτημένος ανέστησας, αθανασίας μεγάλα τρόπαια, τόν εξαλείφειν γήν τε καί θάλασσαν, κατακαυχώμενον, τή πυγμή τών άθλων σου, καταβαλών, καί τή τών αιμάτων σου, καταποντίσας ροή.

Τόν τής ευσεβείας πρόμαχον, καί καθαιρέτην εχθρού, καί Μαρτύρων συνόμιλον, καί ναόν τού Πνεύματος, τού Αγίου γενόμενον, τόν στρατιώτην τού Βασιλέως Χριστού, τών ιαμάτων τό αδαπάνητον, όντως θησαύρισμα, τών πιστών τό στήριγμα, τόν θαυμαστόν, σήμερον Kαλλίνικον, ύμνοις τιμήσωμεν.

Στιχηρά τής Αγίας

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Mάρτυσιν

Ως παρθένον καί Μάρτυρα, ως Θεού νύμφην άφθορον, ως τώ θείω Πνεύματι διαλάμπουσαν, ως τόν Χριστόν αγαπήσασαν, εχθρόν δέ αισχύνασαν, ως αθλήσασαν στερρώς, καί πολύπλοκα βάσανα, υπομείνασαν, ευφημούμέν σε πίστει Θεοδότη, καί τήν μνήμην σου τελούμεν, τήν φωταυγή καί σωτήριον.

Νυμφευθείσα εν Πνεύματι, τώ Χριστώ διά πίστεως, ώσπερ προίκα πάνσεμνε προσενήνοχας, τών σών μελών τήν κατάφλεξιν, τούς πόνους τήν άθλησιν, τούς απείρους αικισμούς, τήν τού αίματος πρόσχυσιν, καί πρός θάλαμον, είσω κίσθης τόν θείον στεφηφόρος, Θεοδότη υπέρ πάντων, τών σέ τιμώντων πρεσβεύουσα.

Ως γενναίον αδάμαντα, ως θεόφρονα Μάρτυρα, ως τήν πλάνην λύσασαν τού αλάστορος, καί τόν τής Εύας πολέμιον, γενναίω φρονήματι, συμπατήσασαν είς γήν, ευφημούμέν σε ένδοξε, καί χωρήσασαν, Παραδείσου πρός πλάτος Θεοδότη, Θεωθείσαν καί τυχούσαν, επιτηδείου μεθέξεως.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Φωτοφόρον παλάτιον, τού Θεού χαίρε Δέσποινα, καί Αγγέλων χαίρε τό αγαλλίαμα, Χαίρε Αδάμ η ανάκλησις, καί Εύας η λύτρωσις, Χαίρε κλίμαξ νοητή, τούς θνητούς η μετάγουσα, πρός ουράνιον, καί ακήρατον δόξαν, Χαίρε κράτος, ορθοδόξων Βασιλέων, καί αρραγές φυλακτήριον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, εν Σταυρώ κρεμάμενον εξεπλήττετο, καί ατενίζουσα έλεγε, Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών, απολαύσαντες Δέσποτα, Αλλά δέομαι, Μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς Προπάτορας.

Απολυτίκιον  Ήχος δ'

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, εν τή αθλήσει αυτών, στεφάνους εκομίσαντο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, σχόντες γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλον, έθραυσαν καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση, Αυτών ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων.

Λανων τού Αγίου Καλλινίκου, ού η Ακροστιχίς.

Αθλητά Καλλίνικε, τήν ωδήν δέχου ευμενώς.

Ωδή α'  Ήχος δ'

Άρματα Φαραώ

Άρματι νοητώ, επιβάς ως αληθώς, τριστάτας επόντισας, τού νοητού Αιγυπτίου, εν τή τών αιμάτων σου ερυθρά, Μαρτύρων κλέος Kαλλίνικε.

Θείαν περιβολήν, ενδυσάμενος, Σοφέ, στολήν τήν επίγειον, απεξεδύσω παμμάκαρ, καί πρός τόν αγώνα ώρμησας, καί τόν εχθρόν εθριάμβευσας.

Λύσας τάς τού εχθρού, πολυπλόκους μηχανάς, δεσμείς εν τοίς άθλοις σου, καί ανενέργητον τούτον, έρριψας εις γήν Καλλίνικε, καί τοίς ποσί σου συνέτριψας.

Θεοτοκίον

Ήνπερ τών Προφητών, πρoεώρακε χορός, ως πύλην ουράνιον, καί βάτον ακατάφλεκτον, σέ Παρθενομήτορ άχραντε, Θεόν τεκούσαν επέγνωμεν.

Κανών τής Αγίας Θεοδότης, ου η Ακροστιχίς.

Τήν πρός Θεόν μοι Μάρτυς ίθυνον τρίβον.

Ωδή α'  Ήχος δ'

Θαλάσσης, τό ερυθραίον

Τής θείας, φωτοδοσίας χάριτι, καταλαμπρύνεσθαι, τούς υμνητάς σου μάρτυς τού Χριστού, Θεοδότη δυσώπησον, μαρτυρική λαμπρότητι, καί παρθενία διαλάμπουσα.

Η θείω, δυναμωθείσα Πνεύματι, καί καταισχύνασα, τών πονηρών πνευμάτων τήν πληθύν, Θεοδότη πανεύφημε, πνευματικαίς φαιδρότησι, τούς σέ υμνούντας καταφαίδρυνον.

Νομίμως, πρός τούς αγώνας ένδοξε, Μάρτυς εχώρησας, τών θεοπνεύστων λόγων διδαχαίς, κοσμουμένη λαμπρότατα, καί τάς βουλάς εμώρανας, τών ασεβούντων παναοίδιμε.

Θεοτοκίον

Παρθένος, τώ Βασιλεί παρίστασθαι, σύ απηνέχθης Χριστώ, τής εκλεκτής οπίσω καί σεπτής, υπέρ νούν Θεομήτορος, καί ιερόν ανάθημα, επουρανίου ναού γέγονας.

Τού Αγίου

Ωδή γ'

Ο στερεών βροντήν

Τή τού Χριστού αγάπη τετρωμένος, ο Μάρτυς ανέκραζεν, εν τοίς αγώσιν εγκαρτερών, Εις οσμήν δραμούμαι μύρων, ακολουθών τώ Πάθει σου, τή αθλήσει τή δι' αίματος.

Ανεπιβούλευτος διετηρήθης, έκ τών βελών τού όφεως, τήν σήν γάρ πτέρναν ο σοφιστής, εν τοίς ήλοις διατρήσας, τήν κεφαλήν συντρίβεται, Καλλίνικε τοίς άθλοις σου.

Κατατεμών τής πλάνης τάς ακάνθας, μαχαίρα τή τού Πνεύματος, τήν τού Χριστού πίστιν απλανώς, εγεώργησας Παμμάκαρ, εις εκατόν τούς πόνους, προσάξας τώ Δεσπότη σου.

Θεοτοκίον

Ανερμηνεύτου τόκου καί λοχείας, σύ μόνη μήτηρ γέγονας, εν τή νηδύϊ σου τόν πρό σού, συλλαβούσα Θεόν Λόγον, καί γαλουχούσα Παρθένος, ως βρέφος τόν προάναρχον.

Τής Αγίας

Eυφραίνεται επί σοί

Ρημάτων σου ταίς πλοκαίς, περισχεθείς ο δυσσε&ής τύραννος, ταίς φυλακαίς ώετο, αντικατασχείν τήν ανδρείαν σου.

Ο πόθος ο τού Θεού, τήν προθυμίαν τής ψυχής εύτονον, Μάρτυς Χριστού έδειξε, καί η τού Σωτήρος επίπνοια.

Σαρκός μέν περιφρονείν, επιμελείσθαι δέ ψυχής έσπευσας, όθεν δειναίς μάστιξι, κατατεμνομένη υπέφερες.

Θεοτοκίον

Θυμίαμα προσηνές, επιτεθέν μαρτυρικοίς άνθραξι, τώ νοητώ άνθρακι, τώ εκ τής Παρθένου σύ γέγονας.

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή, καί στερέωμα».

Κάθισμα  Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Ζήλον ένθεον, εν τή ψυχή σου, έχων ένδοξε, τούς ανομούντας, διακενής καρτερικώς διήλεγξας, καί ομιλήσας βασάνοις διήνυσας, τόν σόν αγώνα γενναίω φρονήματι, Μάρτυς Καλλίνικε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Τής Αγίας

Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τόν ωραιότατον Χριστόν αγαπήσασα, καί δι' αγνείας τήν ψυχήν ωραϊσασα, διά παντοίων πόνων τε καί θλίψεων, τούτω κατηγγύησαι, ώσπερ άμωμος νύμφη, όθεν σε ηξίωσεν, ουρανίων θαλάμων, υπέρ ημών πρεσβεύουσαν αυτώ, τών σέ τιμώντων σεμνή Παμμακάριστε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τή Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί καί ταπεινοί καί προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής, Δέσποινα βοήθησον, εφ' ημίν σπλαγχνισθείσα, Σπεύσον, απολλύμεθα, υπό πλήθους πταισμάτων, Μή αποστρέψης σούς δούλους κενούς, σέ γάρ καί μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η παναμώμητος αμνάς καί Παρθένος, όν απεκύησεν Υιόν ηπλωμένον, επί Σταυρού ως έβλεψεν Οδύναις τήν ψυχήν, καιρίαις κατεπλήττετο, καί εβόα θρηνούσα, Πού σου Τέκνον φίλτατον, δωρεών καί θαυμάτων, μνήμη ών απήλαυσεν, ο αχάριστος δήμος; Αλλ' εις τό σώσαι γένος τών βροτών, ταύτα νύν πάσχεις, Υμνώ σου τό εύσπλαγχνον.

Τού Αγίου

Ωδή δ'

Εισακήκοα ο Θεός

Λελουμένος εν ταίς ροαίς, τών σών αιμάτων, παμμάκαρ ώφθης, καθαρώτατος τώ πνεύματι, καί εις λήξιν έφθασας, τών Ασωμάτων Μάρτυς Καλλίνικε.

Λίθος έντιμος αληθώς, ωκοδομήθης τή Εκκλησία, καί ναούς ειδώλων έσεισας, καί εις γήν κατέβαλες, τή ακλινεί ενστάσει τών άθλων σου.

Ιoβόλους τάς τών εχθρών, θωπείας όντως απώσω Μάρτυς, εν τοίς λόγοις δέ τού Πνεύματος, τήν ψυχήν ρωννύμενος, κατά τής πλάνης έστησας τρόπαιον.

Θεοτοκίον

Νύν σε βάτον τήν εν Σινά, προδιαγράφων Μωσής ο μέγας, ακατάφλεκτον εώρακε, τό πύρ τής θεότητος, εν τή νηδύϊ φέρουσαν Άχραντε.

Τής Αγίας

Δι' αγάπησιν Οικτίρμον

Επτερωμένη τώ έρωτι τού Δεσπότου, τών αλγεινών βασάνων, ουκ ησθάνου θεόφρον, τόν νούν μεταστήσασα, πρός τόν σοί ποθούμενον.

Ο απατήσας τήν Εύαν εν Παραδείσω, καταπατείται Κόρης, υπό πόδας ωραίους, Θεοδότης μάρτυρος ως ούσης θεόφρονος.

Νενυμφευμένη Νυμφίω τώ αθανάτω, διά σαρκός θανάτου, πρός ζωήν μετετέθης, αιωνίας λήξεως τυχούσα Πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Μεμυημένη τά θεία τώ εκ Παρθένου, καί Θεοτόκου Κόρης, σαρκωθέντι εβόας, Συ μου εί φιλάνθρωπε, ισχύς τε καί ύμνησις.

Τού Αγίου

Ωδή ε'

Ανάτειλόν μοι Κύριε

Ιλύϊ περιέπεσον, ανυποστάτω Κύριε, καί εν βυθώ τής αμαρτίας τε, καί τή καταιγίδι τών δεινών μου πράξεων, εμπαγείς κραυγάζω σοι, Σύ γενού μοι βοηθός.

Κρηπίσι καθηλούμενος, τούς πόδας Μάρτυς έψαλλες, Εν τή οδώ τών μαρτυρίων σου, πλουσίως κατετέρφθην, αθλοθέτα Δέσποτα, υπομένων στίγματα, τή ελπίδι τών μισθών.

Ελαίω σώ τόν έλεον, καλώς εμπορευσάμενος, τού μαρτυρίου τήν λαμπάδα σου, εφαίδρυνας Παμμάκαρ, δι' ής όλος γέγονας, ιερείον άμωμον, ολοκαύτωμα δεκτόν.

Θεοτοκίον

Τών Προφητών τό κήρυγμα, καί Αποστόλων καύχημα, καί τών Mαρτύρων εγκαλλώπισμα, υπάρχεις Θεοτόκε, Θεόν Λόγον φέρουσα, υπέρ λόγον Πάναγνε, τόν πρό αιώνων εκ Πατρός.

Τής Αγίας

Σύ Κύριέ μου φώς

Ο νούς σου ευσεβώς, τή αγάπη τού Κτίσαντος, ενούμενος Θεοδότη, τών τού κόσμου ηδέων, ευτόνως κατεφρόνησεν.

Ιθύνουσα τόν σόν, λογισμόν πρός τήν μέλλουσαν, αιώνιον ευφροσύνην, αθυμίας βασάνων, καί πόνων ουκ εφρόντισας.

Μακρότης ημερών, καί τερπνή αγαλλίασις, δεδώρηταί σοι θεόφρον, αντί κόπων ών είδες, καί πόνων τών κολάσεων.

Θεοτοκίον

Αι θείαι δωρεαί, ταίς παρθένοις καί μάρτυσι, πηγάζουσιν εκ Παρθένου, τού Χριστού γεννηθέντος, τής μόνης Θεομήτορος.

Τού Αγίου

Ωδή ς'

Τών πταισμάτων τή ζάλη

Η τής ποίμνης σου μάνδρα ανεπίβατος, εκ τών θηρίων ετηρήθη τών αιρέσεων, τών σών γάρ άθλων Ένδοξε, κατέχουσα τήν στερράν βακτηρίαν, τών λύκων ώφθη διώκτρια.

Νύξ ηλάθη τής πλάνης τή αθλήσει σου, καί τό τής πίστεως κάλλος εξανέτειλεν, εν τή ομολογία σου Πανένδοξε, τής Τριάδος οπλίτα, ως ήλιος εν τοίς πέρασιν.

Ως τής πίστεως κήρυξ ακριβέστατος, τώ ασεβούντι εβόας ετοιμότατα, Τί απειλείς τώ έχοντι αδάμαντος, τήν ψυχήν στερροτέραν, τά δέλη γάρ τών αθέων κούφα.

Θεοτοκίον

Διαμένεις εκ τόκου απειρόγαμος, ως πρό τού τόκου καί ανέπαφος, τό γάρ εν σοί μυστήριον Θεόνυμφε, υπέρ έννοιαν πάσαν, καί πάντα λόγον γνωρίζεται.

Τής Αγίας

Θύσω σοι, μετά φωνής

Ρομφαίαι, αι τού εχθρού εις τέλος εξέλιπον, νύν γάρ νεάνιδες τούτον, καί παρθένοι κόραι καταπατούσι, τή δυνάμει, τή τού Σταυρού προδήλως ρωννύμεναι.

Τήν πτώσιν, τής προμήτορος Εύας ανώρθωσαν, αι θυγατέρες αι ταύτης, τοίς τής νίκης άθλοις στεφανωθείσαι, καί ποικίλα, περιφονώς εγείρασαι τρόπαια.

Υπέστης, τήν τού πυρός δριμύτητα πάνσοφε, τού σού νυμφίου τώ πόθω, Θεοδότη μάρτυς πυρπολουμένη, καί τήν φλόγα, τής απάτης ανδρείως κατέσβεσας.

Θεοτοκίον

Στόματι, θεολόγω καί γλώσση θεόφρονι, τάς τών τυράννων θωπείας, απεκρούσω Μάρτυς τόν εκ Παρθένου, σαρκωθέντα, θεολογούσα τής Θεομήτορος.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία Βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τω δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Συναξάριον

Τή ΚΘ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου μάρτυρος Καλλινίκου

Στίχοι

·          Βληθείς ο Καλλίνικος εν τή καμίνω,

·          Τό νικοκαλές εύρε καί θείον στέφος.

·          Εικάδι αμφενάτη φλόξ Καλλίνικον κατέδαψε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής λγίας μάρτυρος Θεοδότης, καί τών τέκνων αυτής.

Στίχοι

·          Θεώ δοτήν τίθησι τήν Θεοδότην.

·          Τό πύρ καμίνου σύν τρισί τέκνοις φίλοις.

Οι άγιοι μάρτυρες πατήρ καί μήτηρ μετά δύο τέκνων αυτών, πυρί τελειούνται.

Τή αυτή ημέρα Μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Μάμαντος καί Βασιλίσκου, εν τοίς Δαρείου, καί τών Αγίων Βενιαμίν καί Βηρίου, πλησίον τών Παλατίων τού Εβδόμου, Καί μνήμη τού μακαρίου Ιωάννου τού Στρατιώτου, καί Κωνσταντίνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, καί τού ευσεβούς Βασιλέως Θεοδοσίου τού Νέου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Αγίου

Ωδή ζ'

Πύρ φλέγον Άγγελος

Ηδονής μοι πρόξενα, τά τών κολάσεων υπάρχουσι φόβητρα, ου γάρ πύρ ου, μάστιγες, τού αληθούς εραστού μου, ο Μάρτυς εβόα, χωρίσει με.

Nευρούμενος Ένδοξε, τή συμμαχία Χριστού, εις γήν τόν αντίπαλον, εκπαλαίσας έρριψας, καί φερωνύμως εδείχθης, κατά τών τυράννων καλλίνικος.

Διάβολον ήσχυνας, Αγγέλους εύφρανας, τοίς άθλοις σου, Ένδοξε, καί Χριστώ εκραύγαζες, Ευλογητός εί ο μόνος, υπάρχων Θεός τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Έλυσας τώ τόκω σου, Παρθένε άχραντε, Εύας της προμήτορος, τήν αράν, υπάρχεις γάρ, Μήτηρ τού πάντων Δεσπότου, τοίς πάσι χαράν προξενήσασα.

Τής Αγίας

Εν τή καμίνω Αβραμιαίοι

Ιμειρομένη τής Βασιλείας Μάρτυς τών ουρανών, τρίβον, τήν στενήν διώδευσας ακλινώς, δι' αθλήσεως κραυγάζουσα, Ευλογημένος εί εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Θηριωδίας τής ωμοτάτης απεδείξατο, έργον, Θεοδότη μάρτυς ο δυσσεβής, κατατέμνων σε ταίς μάστιξιν, Ευλογημένος εί αναβοώσα, Θεέ μου καί Κύριε.

Υπομονής σου, καί καρτερίας τε επίχειρα, δόξαν, καί τρυφήν ανώλεθρον ο Χριστός, Θεοδότη εδωρήσατο, Ευλογημένος εί αναβοώση, Θεέ μου καί Κύριε.

Θεοτοκίον

Νενεκρωμένην, τήν ανθρωπίνην φυσιν ήγειρας, μόνη, σύ ζωήν αθάνατον τόν Χριστόν, Θεονύμφευτε γεννήσασα, Ευλογημένη σύ εν γυναιξίν, υπάρχεις πανάμωμε Δέσποινα.

Τού Αγίου

Ωδή η'

Τά σύμπαντα Δέσποτα

Χαίροις εντρύφημα, τών αθλητών τής αληθείας, Χαίροις τό καλλώπισμα τής πίστεως καί κλέος, Χαίροις ο λαμπρότατος τών μαρτύρων φωσφόρος, ο τήν πλάνην σκεδάσας τή αθλήσει σου, καί τό φώς αναλάμψας τώ κόσμω, Καλλίνικε πάνσοφε.

Ο τύραννος ησχύνθη, τή τών αγώνων σου ενστάσει, ηττήθησαν δήμιοι τοίς μώλωψί σου Μάκαρ, τοίς ήλοις τής πτέρνης σου κατετρώθη η πλάνη, κατεφλέχθη δέ πάντα καί ηφάνισται, τών ειδώλων τεμένη, πυρί εναθλούντός σου.

Υπέρ τών τιμώντων σε, τή πρός Θεόν σου παρρησία, Καλλίνικε χρώμενος, ικέτευε απαύστως, τής ποίμνης σου πρόστηθι, εξαιρούμενος ταύτην, τών ποικίλων παγίδων τού αλάστορος, καί στηρίζων τή πίστει, εν σοί γάρ αυχεί καί κρατύνεται.

Θεοτοκίον

Εν Πνεύματι Προφήται, σέ τήν Παρθένον προτυπούσι, σκηνήν τε καί τράπεζαν, καί στάμνον καί λυχνίαν, καί όρος πανάγιον, καί νεφέλην καί πλάκα, κιβωτόν τε καί ράβδον, πύλην ένθεον, δι' ής πάσιν ανθρώποις, ηνοίχθη ο πάλαι Παράδεισος.

Τής Αγίας

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Ουδέν Αθληφόρε τών δεινών, ού πύρ ου μάστιγες, ουδέ στρεβλώσεις μελών, αλλ' ουδέ θάνατος ίσχυσε, διαρρήξαι τήν συνάφειαν, πρός τόν Δεσπότην καί στοργήν, δι' ής εκραύγαζες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Νυμφώνα τερπνόν καί καθαρόν, ο σός νυμφίος Χριστός, σοί νύν δεδώρηται, διπλαίς εκλάμπουσαν χάρισι, καθορών σε πανσεβάσμιε, όνπερ ποθήσασα θερμώς, χαίρουσα έψαλλες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Τώ πόθω κατάλληλον ισχύν, ο εραστής σου Χριστός, σαφώς ενέπνευσε, δι' ής τήν άστεκτον ήλεγξας, αθεότητα Πανόλβιε, καί τούς ποικίλους πειρασμούς, έφερες ψάλλουσα, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ρήμασιν επόμενοι τοίς σοίς, σέ μακαρίζομεν θεομακάριστε, μακαριότητος ένθεον, ευρηκότες σε υπόθεσιν, τήν τόν μακάριον ημίν, Λόγον γεννήσασαν, ώ βοώμεν, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τον Κύριον».

Τού Αγίου

Ωδή θ'

Τόν άσπορον τόκον σου

Υφάνθη σοι άνωθεν, ο χιτών τής πίστεως, δι' ού απεγύμνωσας τόν εχθρόν εν σταδίω, Μάρτυς ένδοξε.

Μεμηνώς ο τύραννος, υπεκλύειν ώετο, θωπείαις τόν Μάρτυρα, αλλ' αυτός τή πίστει εστερέωτο.

Ευθές ολοκαύτωμα, καί δεκτόν θυμίαμα, Καλλίνικε ένδοξε, τώ πυρί τών αγώνων προσηνέχθης Θεώ.

Νέον σε Παράδεισον, οι πιστοί γνωρίσαντες, τοίς πόνοις τών άθλων σου, ως εκ θείων ναμάτων ποτιζόμεθα.

Ωραίοι οι πόδες σου, αθλητά Καλλίνικε, τοίς ήλοις πειρώμενοι, καί πρός κήρυγμα θείον πορευόμενοι.

Θεοτοκίον

Σκέπην σε κεκτήμεθα, καί λιμένα Πάναγνε καί όπλον καί άγκυραν, καί βεβαίαν ελπίδα εν κινδύνοις αεί.

Τής Αγίας

Λίθος αχειρότμητος όρους

Ίλεων γενέσθαι θεόφρον, τόν σόν αθάνατον Νυμφίον, υπέρ τών υμνούντων σε πόθω, δυσώπει Μάρτυς αξιοθαύμαστε, διά παντός εκλάμπουσα, ταίς λαμπηδόσι ταίς τής χάριτος.

Βήματι παρέστηκας όντως, σύν παρρησία τού Δεσπότου, οια ευσεβής τε καί Mάρτυς, δι' αμφοτέρων ευαρεστήσασα, τώ τήν ισχύν σοι πνεύσαντι, καί πλουτοδότως στεφανώσαντι.

Όλη εί καλή Θεοδότη, πεποθημένη τώ Δεσπότη, όλη φωτοφόρος υπάρχεις, καί μώμος όλως Μάρτυς ουκ έστιν εν σοί, σύ γάρ διπλαίς ταίς χάρισι, διαφερόντως κεχαρίτωσαι.

Θεοτοκίον

Νύμφη καί γεννήτρια ώφθης, τού απάντων Βασιλέως, συ γάρ των απ' αιώνος εφάνης, αγιωτέρα πάσης τής κτίσεως, καί διά σού σωζόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Επεσκέψατο ημάς

Καί θανούσα ζωηρόν, αιμάτων μύρον έβλυσας, ως εν Θεώ ζώντι ζώσα, καί διαθήκης τής αυτού, κληρονόμος ηξίωσαι, Θεοδότη φρουρούσα, τούς πόθω υμνούντάς σε.

Θεοτοκίον

Η πλατυτέρα ουρανών, πρός ουρανόν απάρασα, μή καταλίπης Αγαθή, ημάς τούς κάτω γηγενείς, πρός τόν εύσπλαγχνον Κύριον, χείρας εις μεσιτείαν, τού Κόσμου εφάπλωσον.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις